2/11/09

Τόσα χρόνια

στην ίδια στάση

την ίδια ώρα

χαράματα

μοσχοβολάς

στη βρωμερή ανάσα

της πόλης.


Σε καταπίνει

κάποιο θηρίο

και χάνεσαι

μέχρι το άλλο

χάραμα.


Τόσα χρόνια

νυσταγμένο βλέμμα

που δε χόρτασε ζωή

τόσα χρόνια...

και δε ρώτησα

τ’ όνομά σου.

3 σχόλια:

OXΙά είπε...

Η Περσεφόνη σου....από χάραμα σε χάραμα.

Καταπληκτικό, Ντουβάρι. Καταπληκτικό.

tiktos είπε...

Μοσχοβολιά Ντουβάρι τα γραφτά σου

Ελιά Μαϊστρα είπε...

Πανέμορφο..τρυφερό..αληθινό..
Να φεύγεις το πρωϊ κατασκότεινα..και απ τη νύστα να λες στο παιδί σου αντί Γειά, Καληνύχτα
καλό σου βράδυ και νά'σαι καλά