Τόσα χρόνια στην ίδια στάση
την ίδια ώρα
χαράματα
μοσχοβολάς
στη βρωμερή ανάσα
της πόλης.
Σε καταπίνει
κάποιο θηρίο
και χάνεσαι
μέχρι το άλλο
χάραμα.
Τόσα χρόνια
νυσταγμένο βλέμμα
που δε χόρτασε ζωή
τόσα χρόνια...
και δε ρώτησα
τ’ όνομά σου.
2/11/09
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
Η Περσεφόνη σου....από χάραμα σε χάραμα.
Καταπληκτικό, Ντουβάρι. Καταπληκτικό.
Μοσχοβολιά Ντουβάρι τα γραφτά σου
Πανέμορφο..τρυφερό..αληθινό..
Να φεύγεις το πρωϊ κατασκότεινα..και απ τη νύστα να λες στο παιδί σου αντί Γειά, Καληνύχτα
καλό σου βράδυ και νά'σαι καλά
Δημοσίευση σχολίου