Χαράματα και η μπόχα από το χνώτο σου
ίδια με τον σκουπιδοτενεκέ.
Αλτ φώναξες σε δυο σκιές που γονατιστές
προσκυνούσαν τον επιούσιο στον κάδο.
Οι μολυβένιες ζωγραφιές της νύχτας δε σάλεψαν,
τι άλλο να φοβηθούν.
Ούρλιαξες φτύνοντας με το όπλο στο χέρι,
οι σκιές δε σάλεψαν, τι άλλο να φοβηθούν.
Την ώρα που τους έσερνες
σημασία δεν σου έδιναν
μόνο προσπαθούσαν με το ελεύθερο χέρι
να φέρουν τα αποφάγια στο στόμα
...τι άλλο να φοβηθούν.
Έβρισες το θεό τους γιατί δεν ήταν δικός σου
γέλασες με την ανθρώπινη κατάντια
μίλησες στους ασυρμάτους για την επιτυχία.
Τέσσερα μάτια σε ρώταγαν γιατί
μα εσύ δεν καταλάβαινες τη γλώσσα τους.
Μπράβο που φύλαξες κι απόψε τα σκουπίδια σου.
Να προσέχεις όμως μην πεινάσεις κάποια φορά.
4 σχόλια:
Την ίδια ανάσα μοιραζόμαστε.
Τα μάτια όμως είν' αλλιώς.
Το χρώμα όπου θεν' φωτίζουνε
και τη σκιά παράταιρα τραβάνε.
Ακόμα και το δάκρυ τους
στη γεύση δεν ταιριάζει...
Προδιαγράφουμε το μέλλον μας.
Όπως στρώσαμε έτσι θα κοιμηθούμε.
grafis siglonistika!!!
Γροθιά στο στομάχι.
Δημοσίευση σχολίου